Παγκόσμια ημέρα για τον Αυτισμό - μια μέρα δε φτάνει!

 

Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού 2021 - "Ένα Μικρό Παράθυρο"

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, οι Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) αφορούν μια ευρεία γκάμα παθήσεων «που χαρακτηρίζονται από κάποιον βαθμό προβληματικής κοινωνικής συμπεριφοράς, επικοινωνίας και γλωσσικής ικανότητας, καθώς και από περιορισμένο εύρος ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων που είναι μοναδικά για κάθε άτομο και διεξάγονται επαναλαμβανόμενα». Υπολογίζεται πως ένα στα 160 παιδιά έχει ΔΑΦ. Συγχρόνως, επιδημιολογικές μελέτες κατά τα τελευταία 50 χρόνια καταγράφουν αύξηση στις περιπτώσεις ΔΑΦ διεθνώς, γεγονός που αποδίδεται, μεταξύ άλλων, στην αυξημένη επίγνωση γύρω από την κατάσταση, στην διεύρυνση των διαγνωστικών κριτηρίων, κοντολογίς, στο ότι ο αυτισμός ενός παιδιού δεν κρύβεται πια κάτω απ’ το χαλί όπως παλιότερα.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα, το Ίδρυμα Ωνάση, μέσω των εκπαιδευτικών του προγραμμάτων, ανοίγει «Ένα μικρό παράθυρο». Ένα παράθυρο επικοινωνίας, δημιουργικού παιχνιδιού, χαράς –και, φυσικά, μουσικής. Ο λόγος, για ένα CD με τραγούδια και μουσική που διατίθεται δωρεάν από το Ίδρυμα, και απευθύνεται όχι μόνο σε παιδιά με ΔΑΦ, αλλά σε κάθε παιδί, και κάθε ενήλικα που θα κάτσει να παίξει και να χοροπηδήσει μαζί τους ακούγοντας το σιντί.

Τα παιδιά και οι μεγάλοι

Δυο κορυφαία ονόματα της εγχώριας τραγουδοποιίας, ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο στιχουργός-ποιητής Μιχάλης Γκανάς, συνεργάστηκαν ειδικά για την δημιουργία αυτού του ξεχωριστού σιντί, το οποίο εντάσσεται στις δραστηριότητες του Ιδρύματος Ωνάση «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό». Σ’ αυτό περιλαμβάνονται οκτώ τραγούδια –σαν το «Έχω χέρια ν’ αγκαλιάζω» σε υπέροχο ρυθμό ταραντέλας, ή το «Θυμώνω – ξεθυμώνω» με άρωμα Λιλιπούπολης, και το λυρικό «Η φιλία μας να αντέξει». Τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια είναι ορχηστρικές (και άκρως ποιοτικές) εκτελέσεις των τραγουδιών.

Το δεύτερο τραγούδι του σιντί, με τίτλο «Μπαμπά πού πάμε;», το τραγουδάνε η Βερόνικα Δαβάκη και ο Χρήστος Θηβαίος, σε ρόλο μαμάς και μπαμπά αντίστοιχα. Αλλά το πραγματικό ερμηνευτικό στίγμα του δίσκου δίνεται από παιδικές φωνές. Από τα φυντάνια της παιδικής χορωδίας Rosarte, πιο συγκεκριμένα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σύνολο, δημιούργημα της Ρόζης Μαστροσάββα, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω όταν το παιδί μου φοιτούσε στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου. Μια εξαιρετική εκπαιδευτικός και μουσικός που αγαπάει εξίσου και την μουσική και τα παιδιά.

Εξάλλου, ήταν αυτή ακριβώς η… συνδυαστική αγάπη για παιδιά και μουσική που οδήγησε στην γέννηση αυτού του σιντί. Για παιδιά με ή χωρίς ΔΑΦ. Και για μουσική που κατεβαίνει ντουγρού στην ψυχή ενηλίκων, ανηλίκων, διαφορετικών και μη.

Περισσότερα στο κανάλι YouTube του ιδρύματος  Ωνάση πατώντας εδώ